علی حیدری / در انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی در اسفند 1398، مجلسی روی کار آمد که عمده نمایندگان آن را نیروهای انقلابی تشکیل می‌دادند. در خرداد 1400 و در انتخابات سیزدهمین دوره ریاست‌جمهوری هم حجت‌الاسلام‌والمسلمین رئیسی به عنوان نامزد جریان انقلابی توانست اعتماد مردم را جلب کند و راهی پاستور شود. پس از این بود که رسانه‌های جریان سیاسی شکست‌خورده در دو انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری بدون آنکه به اشکالات مجلس دهم و دولت دوازدهم که منجر به روی‌گردانی مردم از آنها و میل به جریان رقیب شد، اشاره‌ای بکنند، تلاش کردند تا با تعابیری، چون «حاکمیت تک‌صدایی»، «یک‌دست شدن حاکمیت» و... از این موضوع به عنوان یک نقطه ضعف در نقش و سهم‌دهی به جریان‌های سیاسی گوناگون بهره‌برداری کنند!
